Brokopondo 19 - 24 april

Zondag vertrokken we voor een weekje naar  Brokopondo, niet al te ver in het binnenland, voor een extern stageproject opgezet via Stichting Projecthulp Suriname. Samen met vier andere zalige stagiaires op schok - het was eens een mooie afwisseling na twee maand in de stad.

We boden er ondersteuning in het lager onderwijs en gaven er sport en vertier in de late namiddag.  Alles verliep heel spontaan en relaxed. Het vakantiegevoel zat tot in mijn klein teentje.

Over de middag hadden we een paar uurtjes vrij om van de tuin (of het strand) van Harold en co te genieten.  Harold woont er onder een houten skeletbouw , zonder ramen, zonder kamers, met niet al teveel meubilair en wat golfplaten als dak -  en dat zeker met een stuk of tien andere familieleden of aangetrouwden.  Hij werkt niet maar harkt graag zijn strandje bijeen,  is bezig met opbouwen van zijn privé-strandhut en gaat jagen in de jungle.

    

Het was vooral genieten van de rust, de natuur,  de eenvoud van het dorp met haar prettige chaos zo nu en dan, het contact met de marronbevolking, het tetteren en aflachen met mijn mede-kompaantjes, het organische verloop van alles wat te gebeuren stond, ...

Bij de waterpret kwam er sowieso een regenbui. De grote regentijd begint zo nu ongeveer.
De damp dat daarna over de jungle zweeft zit toch in mijn top tien van schoonste en puurste dingen dat ik al gezien heb.
We hadden dan ons vaste schuilplekje in het brommerkot van Harold. Af en konden we ons aandacht verleggen naar de huiselijke momentjes dat er plaatsvonden: hoogstwaarschijnlijk Harold’s zus die er haar baby’tje wast in een ketel of de tweejarige ‘Sjeik of Shake’ dat eens kwam piepen en zich zonder al teveel geluid als aanwezig bestempelde, een vrouw dat zich op haar gemakje baadt op een steen in de rivier gewikkeld in de typische geruite stof dat vele vrouwen hier dragen.

Als hier kledij wordt gewassen dan leggen ze dit vaak te drogen op de grond, in dit geval het strand. Iets wat ik nu zelfs eens niet zou doen ;)  Wel vindt heel Suriname het heel vies wanneer je je tas op de grond of op de bodem van de auto plaatst. Dit is hier nu eens echt 'not done'. 

Wat echt opviel was dat er geen enkele ouder te bespeuren was, niet na schooltijd aan de schoolpoort en niet om hun kinderen te vergezellen op en af naar het sportterrein. Kinderen van rond de vier jaar nemen er hun broertje, zusje, neefje - net de pamper ontgroeid- mee. In hun onderbroekjes, met volle glimlach komen ze je tegemoet en al snel hing er aan elke vinger een kind. Het was een komen en gaan van kinderen.  
Tussen de leuke chaos door probeerden wij wat op poten te krijgen met het luttele materiaal dat er aanwezig was.  Met vol enthousiasme en heel zelfstandig (!) voerden ze elk spel uit.
Als je eens ging zitten dan kwamen er onmiddellijk kinderen vlechtjes in je haar leggen (ook enkele jongens vonden dit leuk) en dan kletsen ze erop los, zoals echte zwarte attitude madammen. Zalig!
Tegen 18h vertrokken wij. Vele kinderen bleven verder spelen en anderen liepen nog een eindje mee. Zo konden we toch enkele kindjes afdroppen  en zo eens naar de mama’s, tantes, ... zwaaien.

      ​               

Daar, op de lagere school koos ik ervoor geen les te geven. Ik wil dan ook geen klastitularis-rol meer toebedeeld krijgen.  Ik besloot om mee te werken met het uitwerken van het praktische luik van het eindwerk van Stijn en Elien. Zij werken rond motiverende leerspelen. Wij gingen telkens een paar kinderen uit het tweede leerjaar halen om met hen zelfgemaakte/ zelf uitgevonden spelen te spelen. De kinderen waren zoiets niet gewoon maar ze waren er alleszins niet malcontent mee. Alhoewel de officiële taal het Nederlands is in Suriname en dit ook de voertaal is in het onderwijs, spreken ze in het binnenland vaak Sarramacaans. Je merkt dat vele kinderen het Nederlands echt niet onder de knie hebben. Dit maar ook de achterstanden (misschien als één van de gevolgen) vormden de barrières. We hadden het geluk daar mooi te kunnen op inspelen. Tussen de spelmomentjes door evalueerden we de boel en konden we nog kleine spelletjes uitvinden opdat ze terug de kans kregen enkele leerinhouden onder de knie te krijgen.

Omdat het bijna verkiezingen zijn en enkele juffen daardoor naar de hoofdstad moesten, bleven enkele klassen voor de hele week onbemand in de klas. Ik moet er waarschijnlijk geen tekening bij maken van hoe het eraan toe ging. Te zot voor woorden maar blijkbaar is dit hier heel normaal.

Het was een superervaring! 
Dan is het raar te bedenken dat dit alweer achter mij ligt. En al voelt het soms niet zo aan; mijn hele Surinaamse stage-ervaring zal me nog vaak doen terug mijmeren. Dat weet ik nu al ... . 

;) Peace!